เจ้าจอมแว่นกล้าหาญและมีศิลปะในการเพ็ดทูลเรื่องต่าง ๆ ที่ไม่มีผู้ใดกล้านำขึ้นกราบบังคมทูล ร. 1 หากเรื่องนั้นสมควรและถูกต้องก็กราบทูลทันทีไม่กลัวพระราชอาญา ความกล้าหาญประจักษ์เมื่อ พ.ศ. 2339 คราว ร. 1 ทรงเหน็ดเหนื่อยพระวรกายจากว่าราชการงานเมือง ขณะบรรทมเกิดพระสุบินทรงละเมอข้าราชบริพารตกใจไม่ทราบจะทำอย่างไร เจ้าจอมแว่นตัดสินใจกัดนิ้วพระบาทจนรู้สึกพระองค์และตื่นพระบรรทม จึงได้รับความดีความชอบเป็นที่โปรดปรานของพระองค์มากจนไม่พิโรธ[18] ความกล้าหาญปรากฏอีกครั้งดังนี้ ...ที่น่าเห็นว่าเป็นคนดี ก็เพราะท่านจงรักต่อสมเด็จพระพุทธยอดฟ้าเป็นที่สุด เป็นผู้ปฏิบัติในเวลาทรงพระชราอยู่จนสิ้นรัชกาล เมื่อทรงสร้างพระโกษทองใหญ่ไว้สำหรับพระองค์นั้น ครั้งสร้างเสร็จแล้ว ก็โปรดให้ยกเข้าไปตั้งไว้ถวายทอดพระเนตรในพระที่นั่งไพศาลฯ ทอดพระเนตรแล้วก็มิได้ตรัสให้ยกไปเก็บเข้าคลัง ให้ตั้งไว้บนพระที่นั่งหลายวัน คุณเสือไม่สบายใจเห็นเป็นลาง ก็ทูลวิงวอนว่า เป็นอัปมงคลให้ยกไปเสีย ตรัสตอบว่า กูทำสำหรับใส่ตัวกูเองจะเป็นอัปมงคลทำไม แต่ก็โปรดให้ยกพระโกษไป คุณเสือเป็นคนได้รับพระราชทานอภัย ทูลอะไรทูลได้จึงมีเรื่องเล่าต่อไป...